ανάρτηση από Μοσχόπουλος Δημήτρης στις 17 Απριλίου 2016 στη κατηγορία Blog

 

 

 

Η πρώτη μου γνωριμία με την Apple, ανάγεται κάπου στο 1999. Τότε, σαν επιμελητής έκδοσης ενός ιστορικοπολιτικού περιοδικού, είχα στενή συνεργασία με το γραφείο που δακτυλογραφούσε τα κείμενα και ετοίμαζε το εξώφυλλο που τους έδινα. Ο πρώτος iMac που είδα τότε, ήταν και ο πρώτος εντυπωσιακός iMac, ίσως ο πιο εντυπωσιακός σχεδιαστικά, λόγω των χρωμάτων του περιβλήματός του. Βέβαια, τότε ήμουν στα πρώτα μου βήματα στην χρήση υπολογιστή, οπότε δεν χρειάζεται να πω από πού ξεκίνησα· φαντάζομαι ότι όλοι μας, λίγο πολύ, από εκεί ξεκινήσαμε.

 

 

Η δεύτερη -και καθοριστική- επαφή, έγινε κάπου στο 2008. Ένας γνωστός μου είχε MacBook, μου έδειξε κάτι ζογκλερικά με τα γνωστά εφέ ανάδυσης παραθύρων του Mac και ο έρωτας έλαμψε. Ενώ στην πρώτη γνωριμία σκέψη για αγορά Mac δεν υπήρχε καν, στην δεύτερη το “σκουλίκι” μπήκε μεν μέσα μου, αλλά έχασε από την μεγαλύτερη επιθυμία μου ν’ αγοράσω τουρμπίσιο αυτοκίνητο (εντάξει, γελάστε ελεύθερα).

 

 

Κι ερχόμαστε στον Ιούνιο του 2011, οπότε και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου: με τα Windows είχα τραβήξει απίστευτα πάθη από το 1998 -έτος αγοράς του πρώτου μου PC (παρόλο που η χρήση περιορίζονταν σε ίντερνετ και Word μόνο!), τα νεύρα μου είχαν γίνει παστίτσιο και πλέον πήρα την μεγάλη απόφαση να επενδύσω στην αγορά ενός iMac.

 

 

Και δεν το μετάνιωσα στιγμή! Ομολογώ ότι άργησα να καταπιαστώ με την εκμάθησή του (πολλοί περάσαμε, φαντάζομαι, απ’ αυτό το στάδιο, της μετάβασης από τα “παράθυρα” στο άγνωστο περιβάλλον του Mac), αλλά όταν το έκανα... καταλαβαίνετε. Το καλοκαίρι του 2011 πέρασα άπειρες ώρες στον iMac μου, παλεύοντας να βγάλω από μέσα μου τον “δαίμονα” της συνήθειας των “παραθύρων”, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. 

 

 

Σαν άρχισα να πιάνω, σιγά σιγά, το νόημα και μέρος της φιλοσοφίας, ακόμη θυμάμαι τον εαυτό μου να λέει “Πόσα χρόνια ξόδεψα ζώντας στα σπήλαια;;;”! 

 

 

Ο Mac μού άνοιξε τα μάτια και άρχισα να βλέπω σιγά σιγά τι σημαίνει πραγματικά να δουλεύει κανείς σε υπολογιστή, χωρίς να γίνονται τα νεύρα του κρόσια. Τα λόγια του φίλου μου είναι ακόμη στην μνήμη μου: “Σύντομα, θα σου λένε για Windows και θα απαντάς “Windows; Για θύμισέ μου λίγο τι είναι, δεν θυμάμαι”. Θα φύγει  γρήγορα από μέσα σου ό,τι είχες τραβήξει μαζί τους, θα είσαι ήρεμος στην χρήση του Mac, θα νιώσεις άνθρωπος”. Και έτσι έγινε!

 

 

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, διότι πρόλαβα εκδόσεις του OS X που ΗΤΑΝ Apple αισθητικά (τώρα αποτελεί μια οδυνηρή ανάμνηση και μόνο). Συγχωρήστε με αν κάνω λάθος, αλλά από το Mavericks και μετά, οπότε και όλα τα εικονίδια πατήθηκαν ανελέητα στην πρέσσα, η αισθητική ΔΕΝ είναι Apple για μένα! Είναι κάτι που δεν χώνεψα από την αρχή κι ούτε θα χωνέψω ποτέ! Ο flat σχεδιασμός δεν μ’ άρεσε καθόλου και σε τίποτα! Το μόνο που θυμίζει ακόμη Apple στον iMac μου, είναι το Pages ’09 που έχω (το εικονίδιο εφαρμογής τουλάχιστον, διότι το υπόλοιπο έχει πατηθεί στην πρέσα). Λίγες μέρες πριν γράψω αυτό το άρθρο, είδα στο YouTube ένα βίντεο, που παρουσίαζε την ιστορία των λειτουργικών της Apple. Δάκρυσα από συγκίνηση, σαν είδα πόσο όμορφα ήταν τα εικονίδια και το γενικό περιβάλλον των εφαρμογών της, πριν τα λιώσουν στην πρέσα. Δεν ξέρω αν ο Steve θα το ενέκρινε ή όχι, αλλά η στροφή αυτή της Apple ήταν η χειρότερη και δείχνει ακόμη πιο άσχημη στο περιβάλλον του iPad.

 

 

 

 

 

 

 

Η πρώτη φορά που έπιασα iPad στα χέρια μου, ήταν καλοκαίρι, θαρρώ το ίδιο καλοκαίρι που είχα αγοράσει τον iMac. Ήταν το πρώτο iPad που είχε κυκλοφορήσει και με ενδιέφερε πάρα πολύ σαν συσκευή, διότι θα με εξυπηρετούσε αφάνταστα στην εργασία μου (καθηγητής Μαθηματικών σε φροντιστήρια). Η ψηφιοποίηση των εργασιών μου ήταν έτοιμη ήδη, αλλά πώς να τα μεταφέρω; Η αγορά ενός φορητού υπολογιστή που είχα κάνει ήταν κακή, ενώ το iPad ιδανικό. Όταν είδα για πρώτη φορά το iBooks, την αξέχαστη ξύλινη βιβλιοθήκη του και το υπέροχο περιβάλλον ανάγνωσης, άρχισα αμέσως να μαζεύω λεφτά για ν’ αγοράσω ένα. Θα ήταν ο τέλειος συνεργάτης μου στα μαθήματα, έστω και μόνο για να μεταφέρω εκεί τα βιβλία και τις σημειώσεις μου (τα άλλα, φοβερά πλεονεκτήματα του iPad, τα διαπίστωσα στην πορεία, όταν κατάφερα και αγόρασα ένα iPad 2, που το ‘χω μέχρι σήμερα αχώριστο συνεργάτη μου).

 

 

Επειδή το περιβάλλον του iPad στηρίζεται (αισθητικά) στα εικονίδια των εφαρμογών του, απογοητεύτηκα οικτρά όταν αυτά πήραν την σημερινή τους μορφή. Αν μου επιτρέπεται η έκφραση, ξενέρωσα αφάνταστα και η αισθητική των σχεδιαστών της Apple έπεσε κατακόρυφα -και με γδούπο- μέσα μου. Αναρωτήθηκα, “Μα, καλά, αυτοί που σχεδιάζουν τόσο όμορφους υπολογιστές και, μέχρι τώρα, τόσο όμορφο περιβάλλον εργασίας και εφαρμογών, πώς είναι δυνατόν να έπεσαν τόσο χαμηλά; Πώς είναι δυνατόν να παρουσίασαν τόσο άσχημα σχέδια και, όχι μόνο πήραν πράσινο φως, αλλά αυτά επιβλήθηκαν ως νέα εικόνα της Apple;”. Πείτε με υπερβολικό, αλλά πάντα η Apple έδινε μεγάλη σημασία στην εικόνα, στον σχεδιασμό και αυτήν της την κατρακύλα ποτέ δεν την κατάλαβα. Σε συζήτηση μ’ έναν φίλο μου, μου έδωσε ως ερμηνεία την “ελάφρυνση” των εφαρμογών, ώστε να “τρέχουν” πιο γρήγορα. Δεν με κάλυψε καθόλου αυτή η άποψη, διότι απλά δεν χωρά στον νου μου το εξής: φτιάχνουν υπολογιστές (και το iPad τέτοιος είναι, έστω όχι με την κλασσική εικόνα και έννοια) που είναι γρήγοροι, με φοβερή επεξεργαστική ισχύ, με μνήμες μεγάλες, υπολογιστές που “κάνουν παπάδες” και είναι πρότυπα σταθερότητας και ταχύτητας και από την άλλη πρέπει να δεχθώ ότι οι ίδιοι υπολογιστές “βαραίνουν” από τριδιάστατα εικονίδια, τελοσπάντων από τον παλιό καλό σχεδιασμό της Apple; Όχι, δεν το δέχομαι, δεν “μου κάθεται” αυτή η εξήγηση! Ειδικά στο iPad, έκανε πολύ κακό: χάλασε εντελώς την ομορφιά του περιβάλλοντός του! 

 

 

Αυτό είναι, για μένα, το μόνο -ίσως- θέμα που με χαλάει απόλυτα στην “νέα” Apple. iBooks χωρίς την κλασική και πανέμορφη, ξύλινη βιβλιοθήκη της Apple; Σοβαρά μιλάμε; Αυτό το χάλι που έχουν σήμερα για iBooks, είναι Apple; Όχι φυσικά! Γιατί, που το έβαλαν και στους Mac έκαναν κάτι σπουδαίο; Τι ιδιαίτερο προσφέρει το iBooks στον Mac; Το ίδιο σχεδιαστικό χάλι και όχι κάποια αξιοσημείωτη συνεισφορά. Αν και η καθημερινή μου εργασία στηρίζεται σε βιβλία, το iBooks δεν το χρησιμοποιώ, πρώτον διότι με απωθεί εντελώς αισθητικά, δεύτερον διότι δεν προσφέρει κάτι ιδιαίτερο σαν εργαλείο. Μια χαρά βρίσκω ό,τι θέλω και μέσω της οργάνωσης των φακέλων μου στον Finder.

 

 

Και μια και μιλάω για το τι με χαλάει, θα πω και για τον άμοιρο Finder που μόλις ανέφερα. Αχ, καημένε μου Finder, τι κόλλημα έχουν μαζί σου και δεν σε φέρνουν στα καλά σου; Τι κακό τους έκανες και δεν ασχολήθηκαν μαζί σου, παρά μόνο να σε κάνουν άσχημο και δυσλειτουργικό; Τι ζητάμε, ρε παιδιά; Μια ρημάδα δυνατότητα cut - paste! Γιατί δεν δίνετε την δυνατότητα αποκοπής αρχείου, παρά πρέπει να μας βασανίζετε με μεταφορά εδώ και μετά μεταφορά εκεί; Μια φοβερή εφαρμογή, ο XtraFinder, δυστυχώς “έφαγε πόρτα” στην τελευταία αναβάθμιση (;) του OS X και πλέον δεν λειτουργεί. Μια εφαρμογή απείρως ομορφότερη και λειτουργικότερη του Finder της Apple, μια εφαρμογή με χρώμα, με αποκοπή - επικόλληση, με πάρα πολλές δυνατότητες, μια εφαρμογή, με λίγα λόγια, της δεύτερης δεκαετίας του 2000 και όχι της προτελευταίας (άντε, της τελευταίας) του 1900! Όσοι χρησιμοποιούσατε τον XtraFinder, ξέρετε τι εννοώ. Πόσο λυπήθηκα που του “έριξαν πόρτα” στον “καπετάνιο” (ειρήσθω εν παρόδω: γιατί στο Exposé στον “καπετάνιο” πρέπει να σύρω τον κέρσορα μέχρι το γραφείο εργασίας που μ’ ενδιαφέρει, για να θυμηθώ ποια εφαρμογή τρέχω εκεί; Τι σας πείραζε το Exposé όπως ήταν, που με τέσσερα δάχτυλα πάνω έβλεπα αμέσως τι είχα σε κάθε γραφείο; Κλείνει η παρένθεση). Επιτέλους, εκσυγχρονίστε τον Finder! Προσθέστε αυτήν την ρημάδα την αποκοπή, τι φοβερό πια! Και τα χρώματα στην αριστερή του στήλη; Τι σας πείραζαν; Τι πείραζε, που το εικονίδιο των φωτογραφιών ή των λήψεων ή του Mac ήταν χρωματιστά; Είναι όμορφο δηλαδή, να είναι όλα σε άσπρο-γκρίζο φόντο; Τι κακογουστιά είναι αυτή πια; Βλέπω φωτογραφίες από παλιές εκδόσεις του λειτουργικού και λέω “Να, η παλιά, καλή Apple! ΑΥΤΗ είναι Apple, η σημερινή δεν είναι!”.

 

 

 

 

 

 

 

 

Επίσης, γιατί ακόμη πρέπει να σβήνουμε ένα αρχείο με Cmd + Backspace και όχι απλά με Delete ή απλά με Backspace; Γιατί να μην μπορούμε να πηγαίνουμε μπρος - πίσω στους φακέλους με τον τρόπο που το κάνουμε στο trackpad και το Safari ή τους άλλους browsers; Τόσες ανανεώσεις έχουν γίνει στο λειτουργικό, στον Finder βρήκατε να κάνετε οικονομία; Δεν σας καταλαβαίνω. Στον Finder, που καθένας μας χρησιμοποιεί άπειρες φορές, βρήκατε να μας ταλαιπωρείτε;

 

 

Θα έλεγε κανείς ότι είμαι δυσαρεστημένος κάτοχος iMac. Το ακριβώς αντίθετο! Ότι λέω τι δεν μ’ αρέσει, ουδόλως σημαίνει ότι δεν είμαι ευχαριστημένος με την Apple ή τον iMac ή το iPad μου! Από το καλοκαίρι του 2011 (οπότε αγόρασα τον iMac μου) μέχρι τώρα, καθημερινά εργάζομαι σ’ αυτόν ατελείωτες ώρες, όλο το έτος, χωρίς σταματημό! Σύντομα έρχεται η πέμπτη επέτειος και έχω πραγματικά απολαύσει κάθε λεπτό εργασίας στον iMac μου, όπως επίσης και στο iPad 2. Αισθητικά βρίσκω ότι δεν ικανοποιούμαι καθόλου πλέον, αλλά λειτουργικά είμαι απόλυτα ευχαριστημένος και δεν αλλάζω τους δύο αχώριστους συνεργάτες μου με τίποτα! Έχω προτρέψει αρκετούς από τους φίλους και συναδέλφους μου να επενδύσουν στην αγορά ενός iMac ή/και ενός iPad. Όλοι τους κολλάνε στην υψηλή τιμή του, που είναι (πολύ περισσότερο στις μέρες μας) λόγος απόλυτα κατανοητός και -κλασσικά- στο ότι “έχω μάθει τα Windows μωρέ, δεν έχω όρεξη να αλλάξω εντελώς σε κάτι νέο”. Εντάξει, αυτός είναι ένας γνωστός λόγος, αλλά τους προκαλώ να μου βρουν PC πέντε ετών (όσο είναι ο iMac μου), με μηδέν προβλήματα και να “πηγαίνει σφαίρα” ακόμα.

 

 

Διότι ο iMac, ΠΑΕΙ σφαίρα, ακόμη και μετά από πέντε χρόνια καθημερινής και συνεχούς χρήσης! Ειδικά μετά την προσθήκη επιπλέον RAM το 2013 (έχω 8 GB τώρα) και ενός SSD το 2015, ο υπολογιστής μου έχει -χαλαρά- 4 χρόνια ακόμη μπροστά του με απρόσκοπτη χρήση, χωρίς καθυστερήσεις και προβλήματα (ελπίζω μόνο να μην κάνουν τίποτα κουλά εκεί στο Αμέρικα και μας βγάλουν παρωχημένους σε 1-2 χρόνια...).

 

 

Αν θα πρότεινα σε κάποιον ν’ αγοράσει Mac, σταθερό ή φορητό; ΜΕ ΚΛΕΙΣΤΑ ΜΑΤΙΑ! Πέντε χρόνια και είναι ζήτημα αν είχα ένα - δυό θέματα! Τι θέματα; Ε, για να μην θυμάμαι να σας πω, φανταστείτε πόσο σοβαρά ήταν (νομίζω ότι το ένα είχε να κάνει με το ότι κάνα δυό φορές ο Mac ξεκίνησε από τον HDD και όχι από τον SSD, όπως του είχα ορίσει, ενώ 1-2 φορές είχα κάτι αστεία θέματα με ένα αρχείο στο Pages -στο Word, τα προβλήματα τα μετρούσα σε “προβλήματα ανά δευτερόλεπτο”).

 

 

Δεν συγκρίνεται η “φιλοσοφία” εργασίας σε Mac με την αντίστοιχη σε Windows και το ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά. Επίσης, δεν συγκρίνεται η σταθερότητα ενός Mac με την αντίστοιχη (θεωρητική) ενός PC. Το γνωστό, “Once you go Mac, you never go back”, δεν είναι καθόλου υπερβολικό! Στον Mac έχουμε σταθερότητα, σε PC ελπίζουμε σε τέτοια. Τι είχα τραβήξει μ’ εκείνο το Word (λόγω συγγραφής βιβλίων και πολλών σημειώσεων, το PC μου το χρησιμοποιούσα σχεδόν αποκλειστικά με το Word), δεν λέγεται! Πέντε χρόνια μετά (κι έχοντας αφιερώσει άπειρες ώρες συγγραφής στο Pages, αφού όλες μου οι σημειώσεις, πρακτικά ξαναγράφτηκαν από την αρχή), έχω να παρουσιάσω στους φίλους που διαβάζουν την άποψή μου, ΜΗΔΕΝ προβλήματα! Ναι, μηδέν προβλήματα, όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται! Έχω συγγράψει χιλιάδες σελίδες βιβλίων και σημειώσεων στο Pages και ουδέποτε είχα πρόβλημα. Στο Word, αυτό μόνο σαν θεότρελη φαντασίωση μπορεί να υπάρξει... Προς Θεού! ΜΗΝ βάλετε Word στον Mac σας, παρά μόνο αν είναι απόλυτη και αναπόφευκτη ανάγκη!! ΜΗΝ βάλετε Windows for Mac, παρά μόνο αν είναι απόλυτη και αναπόφευκτη ανάγκη!! Προσωπικά, μόνο με πιστόλι στον κρόταφο θα σκεφτώ να βάλω στον δικό μου. Ναι, πρέπει να ευχαριστήσω την Microsoft, διότι με εισήγαγε στον κόσμο των υπολογιστών και με βοήθησε πολλά χρόνια, αλλά, βρε αδερφέ, πλήρωσα μεγάλο τίμημα γι’ αυτό!

 

 

 

 

 

 

 

 

Άφησα για το τέλος μια ανησυχία που έχω για την πορεία της Apple τα τελευταία 2-3 χρόνια. Αυτή έχει να κάνει με την κούρσα στην οποία δέχθηκε να μπει και δεν είναι άλλη από την κούρσα της (υπερ)τακτικής παρουσίασης συσκευών, ειδικά τηλεφώνων και iPad. Κάπως με ανησυχούν και οι τακτικές αλλαγές - ενημερώσεις στα λειτουργικά της, OS X και iOS, αλλά ευτυχώς δεν υπάρχουν προβλήματα (πέρα από το αισθητικό χάλι), γι’ αυτό το προσπερνώ (προς το παρόν τουλάχιστον).

 

 

Πολύ τηλέφωνο και κακό, βρε παιδιά, πάρτε και μια ανάσα! Ειδικά αυτές οι “παντόφλες” (ναι, τα 6άρια iPhone λέω), τηλέφωνα τις λέτε; Επειδή, δηλαδή, ο κύριος ανταγωνιστής σας κάθε τόσο βγάζει από τους φούρνους της τηλέφωνα (που σε λίγο θα θέλουν το δικό τους κρεβάτι στο σπίτι και το δικό τους τραπέζι στα γραφεία και τις καφετέριες!), πρέπει κι εσείς να τρέχετε ξοπίσω της; Το κινητό τηλέφωνο λέγεται έτσι, διότι πρέπει να “κινείται” και όχι να χρειάζεται ο κάτοχός του να παίρνει ταξί, ώστε δίπλα του να κάθεται το τηλέφωνό του! Αν είναι να καθήσω να πιω έναν καφέ και να θέλω και μια καρέκλα ακόμη για να “παρκάρει” το κινητό μου, ε τότε δεν είναι τηλέφωνο, αλλά συνδαιτημόνας και πρέπει να του πάρω κι αυτού έναν καφέ να πιεί! 

 

 

Μέχρι πρότινος, δίνονταν μάχη να γίνουν μικρότερες οι ηλεκτρονικές συσκευές κι επειδή κάποιος - κάποιοι έβγαλαν “παντόφλες”, τέτοιες πρέπει να βγάλετε και σεις; Νιώθω ότι έχει χαθεί ένα μεγάλο μέρος από το όραμα στην Apple και πλέον μεταλλάσσεται σε φαστφουντάδικο ηλεκτρονικών συσκευών. Δεν κατάλαβα τι υπήρχε στα μυαλά τους κι έβγαλαν, ας πούμε, το iPad Pro 12.9! Τι δουλειά έχει το iPad με τέτοια μεγέθη; Βγάζουμε μια S500 Mercedes σε έκδοση off road, να βουτιέται στις λάσπες και να παλεύει με κοτρώνες, επειδή ο Χ ανταγωνιστής -για να μας μπει στο μάτι- έβγαλε κάτι αντίστοιχο; Όχι, δεν το κάνουμε! Η S500 φτιάχτηκε για κάποιους λόγους και -ναι- είναι σύμβολο κύρους, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Θα ανανεωθεί μετά από χρόνια, διότι μέχρι τότε οι υπόλοιποι θα χάσκουν με το στόμα ανοιχτό θαυμάζοντας τι έχουμε κάνει! Όταν θα νομίζουν ότι μπορούν να φτιάξουν κάτι αντίστοιχο, τότε εμείς θα έχουμε ήδη πάει στο επόμενο μοντέλο, το οποίο πάλι θα χαζεύουν με το στόμα ανοιχτό. Η S500 φτιάχνεται για να έχει ένα συγκεκριμένο μέγεθος· αυτό είναι και τέρμα! Έτσι και το iPad· όλα τα tablets θέλουν να γίνουν iPad μια μέρα. Μέχρι να γίνουν, και τις τιμές τους θα έχουν χαμηλά και τα μεγέθη τους θα μεγαλώσουν (“Να, το iPad είναι 9.7 κι εμείς σας δίνουμε διπλάσια οθόνη σε τιμή φθηνότερη από το φθηνότερο iPad”) και θα παλεύουν με τέτοια να φτάσουν το σημείο αναφοράς. Κι αν μια μέρα το πλησιάσουν, ίσως κι αν το φτάσουν, αυτό το σημείο αναφοράς θα έχει μετακινηθεί πολύ πιο μπροστά και θα είναι πάλι το ίδιο, σημείο αναφοράς δηλαδή!

 

 

Έχω έναν iMac πέντε ετών (άλλοι έχουν ακόμη παλιότερους), που ακόμη και σήμερα αποτελούν σημεία αναφοράς στους υπολογιστές, σταθερούς και φορητούς.

 

 

ΑΥΤΗ είναι η Apple για μένα και όχι μια “Κατίνα” που τρέχει δεξιά κι αριστερά στα “ψιλικατζίδικα” να μαζεύει ό,τι βρει, επειδή το κάνουν και οι άλλες “Κατίνες”. Η Apple είναι σύμβολο κύρους και σημείο αναφοράς και τέτοια πρέπει να παραμείνει. Ο δρόμος που έχει πάρει τα τελευταία χρόνια, πολύ φοβάμαι ότι θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε προχειρότητες, οι οποίες θα πλήξουν σημαντικά το όνομά της. Στην φούρια της να μην χάσει την ανόητη κούρσα στην οποία τρέχει, είναι μοιραίο ότι θα παραπατήσει κάποια στιγμή και μετά θα τρέχει να συμμαζεύει τις απώλειες. Εκτός κι αν άλλος είναι ο σκοπός...

 

 

 

Δημήτρης Αντ. Μοσχόπουλος

Καθηγητής Μαθηματικών

Νέα Μουδανιά, 14 Απριλίου 2016, Πέμπτη.

 

 

 

 

 

 

 

 

tags: apple | iMac | iPad | Once you go Mac you never go back | iwant2.gr